Vroeger speelde ik graag het spel “operatie” of “Dokter Bibber” zoals het in Nederland heet. En ik zou Dokter Bibber classiferen als een soort simulator met een lage natuurgetrouwheid, die zwaar is gegamificeerd om de sleutelvaardigheden hand-oog coördinatie en handvaardigheid aan te moedigen. Aangezien het geschikt is voor alle leeftijden, worden de taken, het verwijderen van het telefoonbotje of het hart met uw kleine tang, na verloop van tijd vrij gemakkelijk.
Het voordeel van computersimulatie is dat de simulator kan nagaan met welke elementen van een taak u het goed doet en met welke u moeite hebt, en u dan geleidelijk uitdaagt op de punten waar u de meeste moeite mee hebt. Dit is de sleutel tot doelbewust oefenen, altijd oefenen op het niveau dat je het moeilijkst vindt, en dus bieden simulators de mogelijkheid om in een volkomen veilige omgeving de moeilijke dingen te oefenen die je beter maken.
Maar het probleem met simulatoren is dat zij er conventioneel naar streven een één-op-één weergave van het echte leven te geven en deze “face validity” is een veelgeprezen kenmerk “onze Sim lijkt op het echte leven” – en toch ben ik er vrij zeker van dat toen ik probeerde kleine stukjes lego te verwijderen uit de neuzen van vierjarigen die op de eerste hulp kwamen toen ik nog chirurgie beoefende, ik putte uit de vaardigheden die Dokter Bibber mij had aangeleerd. Weinig face validity, maar de vaardigheid was dezelfde, delicaat iets uit een ietwat onhandig gat halen dat lawaai maakt als je het pijn deed.
En dat is waar Serious Games vaak een voordeel hebben ten opzichte van simulators, ik heb Dokter Bibber veel langer in mijn leven gespeeld dan de massa’s simulators waartoe ik toegang heb gehad, omdat de simulators een saaie opgave waren, en Dokter Bibber leuk was. Met serious games kan je het plezier terugbrengen in het doelbewust uitvoeren van taken.
