We hebben allemaal wel eens van die dagen op het werk waarop je je zo betrokken voelt dat je het ook zou doen als je er niet voor betaald werd. En er zijn dagen dat je denkt dat er niet genoeg geld in de wereld is om dit te doen, waarom doe je de moeite. En dat is in een notendop het verschil tussen intrinsiek en extrinsiek gemotiveerd zijn.
Extrinsieke motivatoren zijn ofwel wortels of stokken, die, tenzij je een ezel bent, komen in de vorm van geld, prijzen, een mooi certificaat dat je prestatie erkent, of een soort rangschikking ten opzichte van je medeleerlingen (nummer één moeder) of aan de stokzijde – privileges verliezen, boetes betalen, uitgescholden worden of sociaal verbannen worden.
Wij zijn uitgerust met een hele reeks emoties, die zijn afgestemd op externe motivatoren en de krachtigste negatieve emoties die gedrag kunnen sturen zijn angst en schaamte. Aan de andere kant, positieve externe motivatie past bij trots en hebzucht.
Intrinsieke motivatie – iets doen omdat je het graag doet, de voldoening om iets goed te doen, het gevoel dat je helemaal in je ritme zit, tegen jezelf strijden om je prestaties te verbeteren, ook al gaat dat niet gepaard met complimenten en lofbetuigingen, gewoon dat gevoel van plezier en genot dat van binnenuit komt. Intrinsieke motivatie hecht zich aan emoties als vreugde, plezier en liefde.
Ik maak geen moreel of ethisch argument voor intrinsieke motivatie boven extrinsieke motivatie, alleen een effectiviteitsargument. We weten dat beide vormen van motivatie effectief kunnen zijn om gedrag te stimuleren, vooral leergedrag, maar als we alleen vertrouwen op extrinsieke motivatie, “je moet deze e-learning op de 30e van augustus voor 10 uur ’s ochtends af hebben (of anders)”, zal dat waarschijnlijk leiden tot wrevel en ontevredenheid. Als je het leren op de een of andere manier leuk kunt maken en gebruik kunt maken van intrinsieke en niet van extrinsieke motivatie om de leerling aan te moedigen zich in te zetten, zou het voor iedereen leuker zijn. Dat is waar Serious Games om de hoek komen kijken: leren op basis van games creëert effectieve intrinsieke beloningsmechanismen en progressieve uitdaging, om lerenden een gevoel van prestatie te geven, terwijl ze de moeilijke dingen oefenen en hun prestaties verbeteren.
